Polska Misja Katolicka w Landshut powstała w wyniku starań o zaspokojenie lokalnych potrzeb religijnych katolików mówiących po polsku. Większość z nich stanowili Polacy wywiezieni z Polski podczas drugiej wojny światowej, którzy później osiedlili się w Landshut i okolicy. Pierwsze ślady polskiej działalności duszpasterskiej w Landshut i okolicznych miejscowościach odnajdujemy w początkach lat piędziesiątych. Ksiądz Alojzy Klinkosz, który duszpasterzował wówczas na terenie południowo-wschodniej Bawarii, w 1955 r. uczynił kościół św. Piotra i Pawła w Landshut stałym punktem duszpasterskim. Z początku, obok Mszy św., były tu nieliczne chrzty i śluby, a póżniej takźe pogrzeby – notowane od 1960 r. Ksiądz Klinkosz sprawował opiekę duszpasterską na tym terenie do 1970 r. Wtedy pracę duszpasterską wśród ludności polskojęzycznej w Landshut podjął O. Jerzy Galiński, redemptorysta, który z ogromnym poświęceniem starał się ludzi gromadzić i tworzć stałą wspólnotę. Po kilku latach zastąpił go inny redemptorysta, O. Stanisław Wróbel, skierowany do duszpasterstwa polskich katolików w Landshut i okolicy pismem wikariusza generalnego archidiecezji monachijskiej Gerarda Grubera z dnia 9 marca 1978 r.
Ustanowienie formalne Polskiej Misji Katolickiej w Landshut, jako samodzielnej placówki duszpasterskiej („missio cum cura animarum” ) dokonało się 24 października 1978 r., na mocy dekretu kardynała Józefa Ratzingera, ordynariusza archidiecezji München – Freising. Misja miała objąć swoją działalnością polskich katolików przebywających w dekanatach Geisenhausen, Landshut, Moosburg i Mühldorf, a miejscem odprawiania nabożeństw pozostał kościół Swiętych Piotra i Pawła w Landshut. Trzy tygodnie później, 14 listopada 1978 r., O. Stanisław Wróbel mianowany został duszpasterzem tej Misji z tytułem proboszcza. Bardzo szybko zorientował się, że poza określonym w dokumentach terenem misji mieszka wiele osób, które są zainteresowane jej posługą. Wkrótce więc zaczął docierać do bardziej oddalonych skupisk Polaków i wiernych mówiących po polsku, na terenach innch diecezji Bawarii wschodniej. Księgi parafialne Misji notują w 1978 r. posługę duszpasterską także w Regensburgu, a w 1980 r. w Passau. O. Stanisław Wróbel pracował w Landshut stosunkowo krótko, tylko około dwóch lat, pozostawiając po sobie wspomnienie gorliwego duszpasterza.
Drugim proboszczem został ustanowiony 12 września 1980 r. O. Józef Chudzik, również redemptorysta. Wkrótce terytorium podległej mu Misji zostało rozszerzone. W dniu 16 marca 1981 r. przyłączono do niej tereny diecezji Regensburg, a w dniu 3 czerwca 1981 r. diecezji Passau. Przed nowym duszpasterzem w Landshut otworzyło się więc szerokie pole pracy dla ludzi, krórzy bardzo potrzebowali posługi duszpasterskiej. Dążył on do jak najlepszego zorganizowania poszczególnych ośrodków Misji. Początkowo – w roku 1980 – były tylko trzy ośrodki: w Landshut, Passau i Regensburg. Z czasem punktów do którch docierał przybywało. Można tu wspomnieć obok już wymienionych niektóre z nich: Taufkirchen, Freising, Deggendorf, Straubing,Burgkirchen, Altötting, Erding, Simbach, Johannesbruun, Pocking, Unterahrain, Dingolfing, Schönberg, Regen, Zwiesel, Bogen, Pfaffenberg, Bad Abbach, Regsnstauf, Rottenburg. Z racji ograniczonych możliwości posługa w wymienionych punktach ograniczała się do Mszy św. raz lub dwa razy w miesiącu, bądź też po uprzednim uzgodnieniu, jak również do pomocy duchowej, często też materialnej.
Po grudniu 1981 r. – stan wojenny w Polsce – liczba przbyszów z Polski gwałtownie wzrosła. Brak danych statystycznych nie pozwala ustalić dokładnej liczby katolików mówiących po polsku zamieszkujących w tym rejonie Niemiec. Na pewno było ich tysiące. W latach 1983 – 1986 obejmowano regularną opieką duszpasterską kilkusetosobową grupę polskich pracowników zatrudnionych przy budowie elektrowni atomowej Ohu II w pobliżu Landshut. W każdą niedzielę i święta odprawiano dla nich Mszę św. w miejscowości Uterahrein.
Podobnie w czasie budowy międzynarodowego lotniska München II, gdzie zatrudnionych było ponad tysiąc polskich pracowników. Od 1989 r. mieli oni możność uczestniczenia w regularnych Mszach św. odprawianych dla nich przez duszpasterza z Landshut we Freisingu. Od 1989 r. zaczęto też odprawić Mszę św. w każdą niedzielę i święta w Regensburgu. Stało sie to możliwe dzięki przełożonym zgromadzenia redemptorystów, którzy z dniem 10 listopada 1988 r. skierowali do pomocy proboszczowi O. Wiesława Majewskiego, redemptorystę. W dniu 1 stycznia 1990 r. Ordynariat w Regensburgu, głównie dzięki staraniom Rektora Misji księdza prał. Franciszka Mrowca mianował go wikariuszem dla polskich katolików tejże diecezji. Jako stałe miejsce stałego duszpasterzowania wyznaczono mu kościół Mater Dolorosa w Regensburgu.
Obecnie pracuje tam O. Józef Maziarz i placówka ta jest traktowana jako samodzielny wikariat. Duszpasterstwo polskich katolików w diecezji Passau, które pierwotnie miało podlegać także O. Majewskiemu, objął inny polski kapłan, działający w tej diecezji. Polska Misja w Landshut obejmowała swa posługą także ludzi, którzy przybywali w okresie prac polowych. Dla nich Msze św. były odprawiane w miejscowościach Goldern i Ganacker. W latach 90-tych w związku z przemianami politycznymi w Polsce i Europie środkow – wschodniej, zaczął się zmniejszać napływ emigrantów, a ponadto niektórzy spośród dotychczasowych uchodźców opuścili teren Niemiec,lub też zintegrowali się ze społeczeństwm niemieckim. Nie odnotowywałosię dalszego wzrostu liczby wiernych. To spowodowało, że po roku 2000 zaprzestano dojazdów do małych ośrodków. Stałym miejscem pracy duszpasterskiej pozostały Landshut i Freising, natomiast okazjonalnie w Taufkirchen i w okresie prac polowych w Goldera. W latach 2002- 2004 wspierał pomocą proboszcza- który przeżywał problemy zdrowotne- O. Janusz Urban C.Ss.R., który robił studia doktoranckie w Monachium. O. Józef Chudzik był proboszczem do końca sierpnia 2004 r. Od 1 września 2004 r. na mocy dekretu podpisanego przez dr. Roberta Simona generalnego wikariusza archidiecezji monachijskiej proboszczem Misji w Landshut został O. Jan Przewoźnik, redemptorysta. Dekret zawiera teren zasięgu misji. Należą do niej dekanaty Dorfen, Erding, Freising, Geisenhausen, Landshut, Moosburg, Mühldorf, Weihenstephan w archidiecezji Monachijskiej (okoł 1800 katolików), oraz południową część diecezji Regensburg nie wyliczając już dekanatów.
Praca w Polskiej Misji w Landshut w różnych okresach czasu miała specyficzny charakter, zależne to było od okoliczności historycznych, w których znaleźli się nasi rodacy, od ich potrzeb duchwych, jak również od możliwości, którymi dysponowali poszczególni duszpasterze. Na pewno we wszystkich okresach, miała ona i ma charakter misyjny. Obok głównego celu, którym jest prowadzenie ludzi do Boga i pomoc w drodze życia wiarą, również trzeba było pomagać naszym rodakom odnaleźć się w nowych warunkach czesto tak bardzo różnych od tych, w których żyli i byli wychowywani. Duszpasterze starali się przede wszystkim o nawiązanie i utrzymywanie kontaktu z wiernymi. Dokonywało się to najpierw przez odwiedziny osiadłych na tych terenach rodzin i poszczególnych osób oraz obozów dla uchodźców. Okazją do indywidualnych kontaktów dostarczały dojazdy z posługą duszpasterską do ośrodków, w których odprawiano nabożeństwa niedzielne. Do zacieśniania więzi między duszpasterzami i wiernymi wykorzystywano także łączność telefoniczną, gdyż bezpośredni kontakt z ośrodkami odleglejszymi był siłą rzeczy ograniczony.
W latach od 1983 r. do 1995 r. był wydawany ilustrowany biuletyn pod tytułem Nasza Wspólnota, w nakładzie nawet do 1000 egzemplarzy.Stał się on rzeczywiście odpowiednim środkiem ułatwiającym kontakt i podtrzymującym więź duszpasterza z wiernymi i wiernymi między sobą. Biuletyn zawierał treści dotyczące wiary, informacje związane z wydarzeniami we wspólnocie misyjnej i aktualną dla emigrantów tematyką. Redaktorem i wydawcą była właściwie jedna osoba O. Józef Chudzik C.Ss.R. Od 1986 r. odczuwając potrzebę pracy z najmłodszymi parafianami i młodzieżą wprowadzono w Landshut regularną katechezę jak również język polski. Pogłębieniu życia religijnego i jednoczenia ludzi służyły rekolekcje parafialne, dni skupienia. Także spotkania duszpasterskie w salach parafialnych gromadziły wiele grup ( małżonków, seniorów, młodzież, dzieci). Celem tych spotkań było pragnienie, aby każdy odnalazł swe miejsce w kościelnej społeczności i otrzymał właściwą dla siebie formację religijną. Organizowano pielgrzymki do wielu sanktuariów na terenie Niemiec, Francji, Austrii, Italii, Szwajcarii, które cieszyły się wielką popularnością i dobrze wpływały na wzmacnianie wzajemnych więzi. Również wiele imprez organizowanych z okazji uroczystości kościeknych, narodowych czy innych. Należały do nich spotkania opłatkowe, jasełka, koncerty kolęd, akademie 3- cio majowe, odpusty parafialne, andrzejki, św. Mikołaj i inne.
Obecnie duszpasterstwo jest prowadzone w dwóch miejscowościach, w Landshut i we Freisingu, oraz okazjonalnie w Taufkirchen i dla pracowników sezonowych w Goldera. Na niedzielnej Mszy św. gromadzi się około 500 osób. Istnieją dwie grupy dzieci uczestniczących na katechezę i dwie grupy uczących się języka polskiego. Jest grono ministranckie,Róża żywego różańca, grono dorosłych lektorów i kantorów. Organizowane są nabożeństwa majowe, pierwszopiątkowe, do miłosierdzia Bożego, Droga krzyżowa, Gorzkie Żale,Nowenna do Matki Bożej Nieustającej pomocy, i nne. Na koniec należy wyrazić wielkie uznanie i cześć kapłanom pracującym w misji w różnych okresach, na czele z O. Józefem Chudzikiem, który blisko ćwierć wieku pełnił funkcję proboszcza.
Opisując dzieje Polskiej Misji Katolickiej w Landshut należy wyrazić uznanie dla niemieckich władz kościenych w Monachium, Regensburgu i Passau za przychylny stosunek do działalności Misji. To samo należy uczynić względem miejscowych duszpasterzy niemieckich: Ks. Joachima Quasbarta, proboszcza w Parafii św. Piotra i Pawła w Landshut oraz Ks. Georga Aichingera, proboszcza Parafii Mater Dolorosa w Regensburgu, którzy przez wiele lat okazywali i okazują szczerą życzliwość dla polskiego duszpasterstwa.
Opracował O. Jan Przewoźnik C.Ss.R.